[Fic reborn] My soul will be with her forever (10069)

ข้อมูลเบื้องต้น

ผมเพิ่งเข้าใจว่าสิ่งที่ผ่านไปมันไม่สามารถย้อนกลับไปได้อีก.....

และถ้าเวลานั้นผมเลือกที่จะอยู่กับเขา 

...ผมคงไม่ต้องเสียเขาไป...

เนื้อเรื่อง

หลังจากการต่อสู้ของโลกอนาคตสิ้นสุดลง...มิลฟีโอเล่พ่ายแพ้ เบียคุรันตาย!

เหล่าวองโกเล่จากเมื่อ10ปีก่อนก็ได้กลับไปยังอดีต

แต่วองโกเล่ของโลกอนาคตก็ยังมีงานที่ต้องเก็บให้เสร็จอยู่นั่นก็คือการกวาดล้างมิลฟีโอเล่แฟมีลี่ที่ยังคงหลงเหลืออยู่...

ณ ปราสาทวองโกเล่

ที่ห้องทำงานของวองโกเล่รุ่นที่10 ชายร่างบางที่มีสถานะเป็นบอสคนปัจจุบัน ซาวาดะ  สึนะโยชิ   กำลังเซ็นเอกสารงานของคนเป็นบอสอย่างมันส์มือ(?)  แต่มือของร่างบางก็ต้องชะงักเมื่อมีกลุ่มหมอกลอยเข้ามาในห้องทำงาน  ร่างบางยิ้มขึ้นและพูดว่า

“นิสัยของไปๆมาๆแบบนี้ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยนะ มุคุโร่”

“คึหึหึ  แสนรู้เหมือนเลยนะครับ วองโกเล่ เดซิโม่”

ร่างบางที่ปรากฏต่อหน้าของสึนะนั่นก็คือ ผู้พิทักษ์ สายหมอก ของเขาเอง ‘ โรคุโด  มุคุโร่ ’

“จะมาฆ่าฉันรึไงกัน”

สึนะถามขึ้นและเงยหน้ามองร่างบางแววตาไม่แสดงอาการณ์ใดๆออกมา

“คึหึหึ  อะไรทำให้คุณคิดอย่างนั้นกันล่ะครับวองโกเล่^^+”(เอ่อ..แววตามันฟ้องมั่งค่ะ - -; : ไรท์เตอร์)

“....”

“เฮ้อ~ ผมหน่ะแค่มาบอกลาเองนะครับ”

“บอกลา!?”

สึนะทวนคำราวกับไม่เชื่อหูตัวเอง คนๆนี้เนี่ยนะมาบอกลาเขา 0.1%เชียวล่ะที่เป็นไปได้

“ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้ครับ เสียมารยาท- -”

“แหะๆขอโทษที”

“เอาล่ะ ผมไปล่ะครับเอาไว้เจอกันใหม่นะครับวองโกเล่^^”

พูดจบ ร่างบางก็ทำท่าจะสลายไปแต่ถูกสึนะขัดขึ้นเสียก่อน

“แล้วนายไม่แค้นฉันรึไง”

“เรื่องอะไรล่ะครับ^^”

“เรื่องที่ตัวฉันเมื่อ10ปีก่อนฆ่าเบียคุรันลงไป”

ราวกับมีมีดมาสะกิดเกร็ดแผลที่หัวใจของเจ้าของผมสีไพลิน  ดวงตาทั่ง2สีหรุบต่ำก่อนจะปรับเป็นปกติเช่นเคย

“ผมจะแค้นคุณไปทำไมกันล่ะ...ถ้าแค้นแล้ว..มันจะทำให้ เขาคนนั้น ฟื้นขึ้นมาผมคงแค้นคุณไปนานแล้วล่ะครับ^^”

“...”

สึนะไม่ตอบอะไรเพราะรู้ดีว่าคนๆนี้กำลังเจ็บปวดอยู่แค่ไหน อาจจะต้องใช้เวลานานทีเดียวที่จะรักษาหัวใจของตังเอง คงเป็นแบบนั้นสินะ สึนะคิดเช่นนั้น...

“เอาล่ะ!ผมต้องไปจริงๆแล้วนะวองโกเล่^^”

พูดจบร่างของสายหมอกก็หายไป และบรรยายกาศรอบๆราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน   สึนะลุกขึ้นจากเอ้ากี้และเดินไปที่ระเบียงนอกห้อง

“ขอโทษนะ มุคุโร่”

“ขอโทษ....ที่พรากคนที่เธอรักไปจากเธอ”

สึนะพูดขึ้นลอยๆและหวังลึกๆว่าคำพูดของเขาจะส่งไปถึงสายหมอกของเขาบ้าง...

.......................................................

เมื่อจากวองโกเล่มาร่างบางเจ้าของไหมสีไพลินก็มุ่งเดินทางมายังที่ที่นึง...ที่ที่เขากับคนๆนั้นเคยไป

รถมินิคูเปอร์สีแดงของร่างบางขับมาราว2ชั่งโมงกว่าๆและหยุดลงที่หน้าเนินเขาลูกหนึ่งลับตาผู้ ไร้ผู้อาศัย  ร่างบางลงจากรถและเดินขึ้นเนินเขาไป  ขาเรียวก้าวไปอย่างชำนาญทางและใช้เวลาเดินขึ้นมาถึงที่ที่แห่งนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง(แล้วทำไมไม่ขับรถขึ้นไปฟร่ะ - -^:ไรท์เตอร์) ร่างบางหยุดก่อนมองทัศนียภาพข้างหน้า

บ้านหลังขนาดกลางสีโทนขาวตั้งอยู่ตรงกลางทุ่งกว้าง มีดอกไม้ตามริมทางเดินก่อนจะถึงตัวบ้าน  ร่างบางเดินไปหยุดตรงหน้าประตูบ้านก่อนจะใช้กุญแจไขมัน

ภายในบ้านถูกตกแต่งอย่างดีด้วยสีขาวหมด ไม่ว่าจะเป็น โซฟา โต๊ะอาหาร ข้าวของเครื่องใช้และอีกจิปาถะ - -

“เฮ้อ~ เชื่อเขาเลยแหะว่าจะแต่งบ้านซะขาวหมดอย่างนี้”

ร่างบางถอดหายใจเฮือกใหญ่ประมาณปลงกับสิ่งที่เห็น  ‘คนๆนั้นชอบสีขาวขนาดนั้นเลยรึไงกัน’

เจ้าของนัยส์ตา2สีเดินสำรวจภายในบ้านเรื่อยๆและหยุดลง(อีกครั้ง)ที่หลังบ้าน   ร่างบางแสดงอาการตกใจเล็กน้อยกับสิ่งที่เห็น  ไร่สัปปะรด!!!! แต่ก็ต้องตกใจ(เล็กน้อย)อีกรอบเมื่อรั่วที่กั้นไร่สัปปะรดนั้นมีดอกกล้วยไม้สีขาวพันไปตามรอบๆรั้วจนทั่วบริเวณนั้น

“คึหึหึ  คุณนี่ว่างมากขนาดนั้นเลยรึไงกันนะที่สร้างของแบบนี้ขึ้นมา”

  แต่จู่ๆขอบตาของเรือนผมสีไพลินก็ร้อนขึ้นมาอย่างอดกลั่นไม่ได้

“ฮึก....คุณเบียคุรัน..คุณ...ใจร้ายมากเลยนะที่กล้าทิ้งผมไป....ฮึก....ใจร้ายสุดๆเลย”

ราวกับหน้ากากที่ร่างบางใส่เอาไว้เพื่อหลอกใครต่อใครว่าเขาไม่เป็นอะไรมันพังทลายลง มุคุโร่ทรุดตัวลงกับพื้นระเบียง    ริมฝีปากของร่างบางกัดแน่นเพื่อหวังที่จะหยุดความอ่อนแอของตนเองได้บ้างแต่นั่นก็ยิ่งไม่เป็นผล  ใบหน้าของร่างบางซบลงบนฝ่ามือของตังเอง ร่างทั้งร่างสั่นเทิ้มไปหมด เสียงสะอื้นของร่างบางที่ดังขึ้นกลางธรรมชาติราวกับเป็นบทเพลงที่แสนเศร้าของผมสีไพลิน

แปะ

เสียงบางอย่างที่ลอยมากระทบหัวของร่างบางจนเจ้าต้องเงยหน้าขึ้นทั้งๆที่ตายังแดงก่ำและเอื้อมมือไปสัมผัส มันคือ     ดอกกล้วยไม้สีขาว  มือทั้ง2ข้างกุมดอกไม้นั้นไว้อย่างถนุนถนอม นัยส์ตา2สีคู่สวยจ้องมาดอกกล้วยนั้นราวกับคนๆนั้นต้องการจะปลอบเขา

“ไม่ต้องมาปลอบผมเลยนะ...ฮึก คุณน่ะมันใจร้ายที่สุด”  ร่างบางพูดและยิ้มออกมาทั้งๆที่น้ำตาเจ้ากรรมยังคงไหลอยู่

‘ขอโทษนะ  มุคุโร่คุง’

“แต่ผมก็ผิด....ผิดที่ไม่เลือกคุณ............ผมน่ะคงโง่มากซินะ”ร่างบางเริ่มสะอื้นหนักขึ้น

‘เธอไม่ผิดหรอก’

“ฮึก..ฮึก ผมน่ะมีเรื่องอยากจะทำให้คุณอีกหลายเรื่อง ตะ...แต่ว่าคงเป็นไปไม่ได้แล้ว”

‘อ่า~ อย่าร้องไห้ซิ มุคุโร่คุง..เพราะในตอนนี้แค่จะเช็ดน้ำตาให้เธอฉันยังทำไม่ได้เลย’

ร่างบางร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆความเจ็บปวดที่เก็บกดมันก็ระเบิดออกมาอย่างช่วยมาได้  ตอนที่ร่างสูงผมสีขาวจากไปก็เหมือนเขาคนนั้นช่วงชิงลมหายใจของร่างบางไปด้วยเหมือนกับหัวใจของเขาแตกเป็นเสี่ยงไม่สามารถประติดประต่อขึ้นมาใหม่ได้เหมือนเดิม

“ผมน่ะ....”

“ผมน่ะ...รักคุณนะ คุณเบียคุรัน” ไม่รู้ว่าเขาคนนั้นจะได้ยินไหมแต่ร่างบางยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆจนดังทั่วบริเวณพร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลรินออกมาเพื่ออยากจะชดเชยสิ่งที่เขาทำผิดไป ทั้งที่ไม่ยอมเลือกเขาคนนั้นแต่เบียคุรันกลับยังยืนยันที่เลือก  ร่างบาง

“ผมรักคุณมากเลย เบียคุรัน...”

‘อื้อ ฉันน่ะได้ยินแล้วล่ะมุคุโร่คุง...เพราะฉะนั้นอย่าร้องไห้อีกเลยนะ’

“ฮึกๆ..ฮื่อๆๆ”

‘นี่ มุคุโร่คุงต้องยิ้มเข้าไว้นะ’

“อ๊ะ!”  ราวกับปาฎิหารเรือนผมสีไพลินได้ยินเสียงของเบียคุรัน

รอยยิ้มแสนอ่อนโยนปราฎกขึ้นมาบนใบหน้าของร่างบาง เขารับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ไช่เขาหูแว่วเป็นแน่แต่คนๆนั้นอยู่กับเขาเสมอมาและตลอดไป

“ได้ครับ ผมจะยิ้ม...ตลอดไป”

The end